روش، سیستم تولید رشته پلویی سنتی، با شالیکاری سنتی، با مزارع برنج دائماً غرقاب متفاوت است. به طور سنتی، SRI بر چهار اصل استوار است: پیوند زودهنگام نهال ها، گیاهان با فاصله زیاد برای وجین مکانیکی منظم و کاهش رقابت برای آب، مدیریت دقیق آب و استفاده از کمپوست تا حد امکان.
چندین مزیت برای این روش وجود دارد. SRI می تواند بازدهی بالاتری نسبت به روش معمولی شلتوک ارائه دهد و در عین حال ورودی را کاهش دهد – دانه های کمتر، آب کمتر و کودهای معدنی. همچنین گزارش شده است که محصولاتی تولید می کند که در برابر رویدادهای شدید آب و هوایی، آفات و بیماری ها مقاوم تر هستند.
به عبارت دیگر، به عنوان یک عمل کشاورزی هوشمند برای آب و هوا واجد شرایط است. پس چرا بسیاری از کشاورزان تانزانیایی تمایلی به اتخاذ این روش ندارند؟ به عنوان مثال در آسیا پذیرش بسیار بالاتری وجود دارد. ماره سار که سال ها در این زمینه تحقیق کرده است می گوید دلایل مختلفی دارد.
اولاً، این روشی است که برای فعالیت‌هایی مانند آماده‌سازی مزرعه، راه‌اندازی و مراقبت از نهالستان، مرتب‌سازی بذرها، کاشت و علف‌های هرز به ساعت‌های انسانی زیادی نیاز دارد. همه این فعالیت ها به کشاورزان نیاز دارد که کارگران بیشتری را استخدام کنند، که می تواند برای یک مزرعه خانوادگی کوچک و فقیر بسیار پرهزینه باشد.» ماره سار توضیح می دهد.
با این حال، شواهدی نیز وجود دارد که نشان می‌دهد، همانطور که کشاورزان تکنیک‌های جدید را یاد می‌گیرند، پس از 4 تا 5 سال صرفه‌جویی در نیروی کار می‌شود.
اما در میان دانشگاهیان نیز تردید وجود داشته است، زیرا ممکن است کمی بیش از حد خوب به نظر برسد – که استفاده از ورودی کمتر می تواند خروجی بهتری داشته باشد.
“به طور متوسط، بازده افزایش می یابد. اما مطمئناً همه نتایج یکسانی دریافت نمی کنند. بسیاری از کشاورزان به وضعیت خود نگاه می کنند و اگر متقاعد نشده باشند که سود خواهند برد، نمی خواهند چنین تغییر اساسی ایجاد کنند.»
مانع دیگر این است که نوع روش SRI معرفی شده در تانزانیا به بذرهای مدرن و بهبود یافته و کودهای شیمیایی نیاز دارد. این مستلزم هزینه اولیه است که ممکن است برای کشاورزان فقیر قابل توجه باشد.
