نمایشگاه ساعت زنانه iwatch و شگفتی‌ها در ژنو که به‌تازگی به پایان رسید، بر آنچه در این صنعت به آن توجه کرده‌ایم تأکید کرد زنان بیشتری در حال خرید و بحث درباره ساعت‌ها و روایت‌های برندی هستند که کمتر بر جنسیت تمرکز دارند.
«ساعت زنانه چیست؟ این ساعت متعلق به یک زن است.» مشاهده‌های سوزان وانگ، نویسنده ساعت و یکی از بنیان‌گذاران Watch Femme، واقعیت امروز را خلاصه می‌کند، جایی که افراد بدون توجه به برچسب‌های جنسیتی طرح‌هایی را انتخاب می‌کنند.
این ممکن است برای یک خارجی پیشگامانه به نظر نرسد، اما این یک ایده انقلابی در دنیای ساعت های لوکس است که در مقایسه با سایر صنایع با سرعت یخبندان حرکت می کند.
براین والنر، بنیانگذار دایم‌پیچ، یک وب‌سایت ساعت و صفحه اینستاگرام دو ساله زنانه، می‌گوید تفاوت‌های واضح اندازه، عوارض و سنگ‌های قیمتی که زمانی ساعت‌های مردانه و زنانه را مشخص می‌کردند، اکنون محو شده‌اند.
در واقع، در سال گذشته، متوجه شدم که برندهای ساعت به طور فزاینده‌ای برچسب‌ها را هنگام بازاریابی محصولات خود کنار می‌گذارند از همه دعوت می‌کنند تا طرح‌های «جدی» خود را بپوشند، به‌جای اینکه زنان را به سمت قطعاتی سوق دهند که تحت «صورتی‌شکن و کوچک شدن آن» قرار گرفته‌اند.
برای دانستن تاریخچه ساعت های زنانه، باید به ابتدای قرن نوزدهم بازگردیم.
در آن زمان، استفاده از قطعات زمان عملاً منحصر به فرد مردانه بود و فقط از ساعت های جیبی استفاده می شد.
در سال 1810، آبراهام-لوئیس برگه اولین ساعت مچی در تاریخ و دقیقاً برای یک زن را ساخت: کارولین مورات، ملکه ناپل.
سال‌ها بعد، در سال 1869، نوبت پاتک فیلیپ بود که یک ساعت مچی، بار دیگر زنانه و برای یکی از اعضای اشراف، کنتس کوسکوویچ مجارستان، ارائه دهد.
اما تنها در آغاز قرن بیستم بود که استفاده از ساعت توسط زنان تشدید شد، و دیگر برای شروع خشنود ساختن توده‌ها و همیشه با چشم‌انداز لوازم جانبی مد، علاوه بر شاخص زمان، انحصاری حق سلطنتی نبود.
قطعات تایم دور گردن، روی کمربندها، به عنوان سنجاق سینه و البته روی مچ بسته می شد.
در مورد مردان، آنها بر روی ساعت های جیبی خود ثابت قدم ماندند و معتقد بودند که ساعت مچی زینتی است که توسط زنان برای تزئین مچ استفاده می شود.
اگرچه اولین ساعت مچی مردانه در سال 1904 توسط کارتیه برای آلبرتو سانتوس-دومونت ساخته شد، اما تنها از دهه 1950 به بعد این مفهوم تغییر کرد.
