در آن زمان حضور در صنعت ساعت چرم زنانه زمان هیجان انگیزی بود زیرا زمانی بود که نوآوری واقعی در حال وقوع بود.
امروزه، صنعت ساعت سازی هنوز هم همیشه از اصطلاح «نوآوری» استفاده می کند، اما در بیشتر موارد، معنای خود را از دست داده است، زیرا، طبق تعریف، صنعت ساعت های لوکس همه چیز را ثابت نگه می دارد.
نوآوری امروز تماماً در مورد طراحی، بازاریابی و بسته بندی محصول است، اما در آن زمان در اوایل قرن بیستم، تماماً مهندسی و علمی بود.
در سال 1916، ساعت مچی هنوز یک کالای بسیار ابتدایی بود. به یاد بیاورید که 10 سال تمام طول کشید تا رولکس اولین ساعت Oyster خود را در سال 1926 عرضه کند.
شاید با استانداردهای امروزی این ساعت ساده به نظر برسد، اما داشتن یک قاب ضد آب که گرد و غبار را نیز دور نگه می دارد و به طور معقولی در برابر ضربه مقاوم بود، کار بزرگی بود.
در سال 1916، بیشتر ساعت های مچی هنوز به طرز باورنکردنی شکننده بودند.
علیرغم کوتاه بودن نسبی مقالات نیویورک تایمز در سال 1916، اطلاعات مربوط به دوران بسیار زیاد است.
تلاش برای مردم برای یافتن ساعت‌های مچی مناسب، ساعت‌سازان و ساعت‌سازان را به راه‌حل‌های جالبی می‌رسید.
توجه داشته باشید که در بخشی از مقاله، پیشنهاد می‌شود که سربازان شروع به استفاده از ساعت‌های زنانه روی مچ خود کرده‌اند، زیرا این ساعت‌ها در مقایسه با ساعت‌های جیبی بزرگ‌تر که در حال تبدیل شدن بودند، بهتر روی بند‌ها قرار می‌گیرند.
ظاهراً این تولیدکنندگان ساعت بودند که با توجه به تقاضا برای ساعت‌ها، در زمان جنگ به تبدیل ساعت مچی زنانه برای مردان روی آوردند.
ساعت های هوشمند یکی از مخرب ترین نوآوری های دهه گذشته هستند. با این حال، این گجت‌های پیشرفته مانند گوشی‌های هوشمند یا رایانه‌های لوحی نمی‌توانند مورد توجه قرار گیرند.
علیرغم پیش بینی های خوش بینانه رشد بازار، ساعت های هوشمند تا به امروز جای ساعت های مچی سنتی را نگرفته اند و تعداد افرادی که از ساعت های مچی سنتی استفاده می کنند بیشتر از کسانی است که از ساعت های هوشمند استفاده می کنند.
بنابراین انگیزه این مطالعه بررسی عواملی است که بر قصد کاربران ساعت‌های مچی سنتی برای تغییر به ساعت‌های هوشمند تأثیر می‌گذارد.
بر اساس تئوری انتشار نوآوری ها، یک مدل تحقیقاتی شامل طول عمر محصول درک شده، هزینه های تعویض مالی و هزینه های تغییر رویه ای توسعه داده شد.
