میوه خرمای مجول بوشهر در پنج مرحله مختلف حنابوک، کیمری، خلال، رطب و تمر رشد می کند.
میوه ها در سه مرحله آخر در نتیجه کاهش تلخی، افزایش شیرینی و بهبود لطافت قابل خوردن می شوند.
انواع مختلف میوه خرما ممکن است در مراحل خلال، رطب و یا تمر به طور متفاوتی برداشت شوند که بهترین زمان برداشت بستگی به رقم دارد.
در مرحله تامر، میوه خرما از نظر اندازه، شکل، رنگ، بافت و طعم بسته به تنوع و شرایط کشاورزی و اقلیمی متفاوت است.
تعداد واریته های خرما که در سطح جهانی رشد می کنند از 2000 تجاوز می کند، اما کمتر از 10 درصد از آنها با توجه به ویژگی های آنها توضیح داده شده است.
قطر و رنگ از زرد، قهوه ای، قرمز تا سیاه. میوه ها از نظر سختی قسمت خوراکی نیز متفاوت هستند و بر اساس میزان رطوبت در مرحله تامر تازه به انواع نرم، نیمه خشک و خشک طبقه بندی می شوند.
به طور کلی، میوه‌های ارقام خرمای نرم دارای قندهای معکوس هستند و حاوی ساکارز کم یا بدون ساکارز هستند، در حالی که انواع خشک ممکن است دارای نسبت نسبتاً بالایی از ساکارز باشند.
با توجه به نوع قند، ارقام خرما به انواع قند معکوس که عمدتاً حاوی قندهای معکوس گلوکز، و فروکتوز، واریته‌های شکر مخلوط طبقه‌بندی می‌شوند.
انواع قند نیشکر حاوی ساکارز به عنوان قند اصلی.
توافق و نابرابری در طبقه بندی ارقام خرما بر اساس میزان رطوبت یا نوع قند وجود دارد که نشان می دهد به دلیل تداخل محتوای و نوع فیبر، این رابطه کاملاً خطی امکان پذیر نیست.
کربوهیدرات ها، از جمله قندهای محلول و فیبر غذایی، اجزای غالب در میوه خرما هستند و به دنبال آن رطوبت تنها با مقادیر کمی لیپید، پروتئین و خاکستر وجود دارد.
میوه‌های خرما به عنوان منابع غنی فیبر غذایی شناخته می‌شوند که به عنوان پلی‌ساکاریدها و ترکیبات لیگنین غذاهای گیاهی که توسط آنزیم‌های موجود در دستگاه گوارش انسان قابل هضم نیستند، تعریف می‌شود.
محتوای کل فیبر غذایی در خرما بسته به تنوع و آب و هوا بین 6.5 تا 11.5 درصد است.
